🪩 Pęcherzyca Liściasta U Psa

Choroby autoimmunologiczne u psów to schorzenia polegające na produkowaniu przez organizm przeciwciał skierowanych przeciwko własnym komórkom. Prawidłowo działający układ odpornościowy zwalcza patogeny zewnętrzne potencjalnie groźne dla gospodarza. Zdarza się jednak, że jego mechanizmy regulacyjne zostają zachwiane i dochodzi do tzw. chorób z autoagresji. Wgłobienie jelita u psa — rozpoznanie, leczenie, rokowanie Wgłobienie jelita u psa to bardzo niebezpieczny stan bezpośrednio zagrażający zdrowiu i życiu zwierzęcia. W je A:Jagoda Cinciała Pies; Zdrowie; Leczenie; Pęcherzyca liściasta u psów - objawy, leczenie, rozpoznanie Podsumowanie raportu Choroby dermatologiczne u psów i kotów w Polsce – 2019; Leptospiroza psów – choroba groźna również dla typowych „kanapowców” Atopowe zapalenie skóry u kotów – aktualne informacje dotyczące diagnostyki i leczenia choroby – cz. II; Pęcherzyca liściasta u kotów Pęcherzyca jest stosunkowo rzadką chorobą, ale bolesną i nieestetyczną, dotyczy bowiem skóry. Chore osoby nierzadko izolują się od otoczenia, mimo że nie jest to konieczne – pęcherzyca nie przenosi się podczas kontaktu bezpośredniego czy podczas styczności z przedmiotami, których dotykał chory. Atakuje głównie dorosłych, bardzo rzadko młodzież, a jeszcze rzadziej dzieci. czy u zwierzęcia wykonano chociaż badanie zeskrobiny? wygląd zmin może sugerować inwazje świerzbowcem drążącym , nużyce, nie wykluczony tez problem autoimmunologiczny (toczen, pęcherzyca liściasta) dwa pierrwsze problemy należy wykluczyć zeskrobiną (2 minuty pracy) w razie czego prosze o kntkt na maila i wyslanie dodatkowych informacji i wyników badań Pęcherzyca (Pemphigus) jest chorobą autoimmunizacyjną skóry i błon śluzowych. Rozpoznaje się ją stosunkowo rzadko, głównie u osób dorosłych, równie często u mężczyzn, jak i kobiet. Choroba pęcherzowa skóry objawia się tworzeniem śródnaskórkowych pęcherzy lub pęcherzyków. Dokładne objawy zależą od rodzaju choroby. Ten puchaty niedźwiadek o mocnej budowie jest niezwykle odważny i posiada silny instynkt terytorialny, dzięki czemu doskonale spełnia się w roli stróża. Akita to średniej wielkości pies w typie szpica. Charakteryzuje go mocna budowa ciała i muskularna sylwetka o grubych kościach. Szeroka głowa, mocne szczęki. LÉČBA ZVĚTŠENÉ PROSTATY U PSA. Onemocnění je ovlivňováno hormonální aktivitou varlat. Varlata produkují testosteron. Čím více vstupuje testosteronu do prostaty, tím se prostata víc zvětšuje. Existují dvě možnosti léčby. Zvětšená prostata se dá zmenšit pomocí léků, které bráni vstupu testosteronu do prostaty Introduction. Factors provoking pemphigus foliaceus are drugs, ultraviolet light, radiotherapy or skin damage. Association of pemphigus with malignancy is still controversial. pęcherzyca, liszajec pęcherzowy noworodków, Pęcherzyca to najczęstsze tłumaczenia "pemphigus" na polski. Przykładowe przetłumaczone zdanie: No, it's pemphigus. ↔ Nie, to nie pęcherzyca. pemphigus noun gramatyka odmiana pęcherzycy zwykłej, w przebiegu której zmiany rumieniowo-pęcherzykowe występują w układzie opryszczkowatym (kolisty lub obrączkowaty kształt wykwitów) Pęcherzyca liściasta charakteryzuje się zmianami nadżerkowo-złuszczającymi. Choroba ma powolny przebieg. Pęcherze występują krótkotrwale i w przeciwieństwie do pęcherzycy zwykłej (PV) nie występują na błonach śluzowych. Przyczyny powstawania PF są nadal niejasne, choć głównych jej źródeł upatruje się w procesach YVBRzd. W trzeciej części cyklu artykułów dotyczących dermatoz topograficznych, tzn. lokalizujących się na określonych okolicach ciała, omówione zostaną problemy, w których zamiany lokalizują się na małżowinach usznych. Okolica ta jest objęta zróżnicowanymi objawami w przypadku wielu chorób. Przede wszystkim zmiany pojawiają się tam w przebiegu chorób dotyczących zewnętrznego przewodu słuchowego (otitis externa). W takim przypadku będą to głównie zmiany poświądowe związane z drapaniem tej okolicy w związku ze świądem odczuwanym w przewodzie słuchowym. Przyczyn zapalenia zewnętrznego przewodu słuchowego jest bardzo wiele i w artykule poświęconym małżowinom usznym nie ma odpowiedniej ilości miejsca by je dokładnie scharakteryzować. Dla przypomnienia nadmienię, że do pierwotnych przyczyn zapalenia przewodu słuchowego należą choroby alergiczne (jak atopowe zapalenie skóry, alergia pokarmowa, alergiczne pchle zapalenie skóry, również kontaktowe zapalenie skóry) choroby hormonalne (jak nadczynność kory nadnerczy czy niedoczynność tarczycy) jak również pasożytnicze (przede wszystkim inwazja Otodectes cynotis, rzadziej inne pasożyty ja nużeńce i świerzbowce Sarcoptes scabiei, Notoedres cati). W przebiegu wszystkich wymienionych (oraz oczywiście wielu innych) chorób dochodzi do zapalenia przewodu słuchowego i związanego z nim świądu, co poprowadzi w dalszej kolejności do różnego typu zmian pourazowych (wyłysień, przeczosów, a w dalszej kolejności łusek i strupów, zliszajowacenia) dotyczących małżowiny usznej. Poza problemami dotyczącymi samego przewodu słuchowego, które wtórnie odpowiadają za zmiany na małżowinie, wiele innych jednostek chorobowych charakteryzuje się zmianami dotyczących tej okolicy. Objawy na małżowinach usznych Powszechnie objawy na małżowinach usznych pojawiają się w przebiegu chorób autoimmunologicznych jak pęcherzyce (szczególnie liściasta ale również zwykła) czy pemfigoid jak również w przypadku zapalenia naczyń (vasculitis). Ponadto ropne zapalenie skóry szczeniąt starszych, która to choroba zaliczana jest to chorób immunologicznych, zwykle daje objawy dotyczące małżowiny. Często stwierdza się tam również zmiany podczas inwazji pasożytniczych jak w przypadku notoedrozy czy też sarcoptozy (zmiany dotyczące krawędzi małżowin usznych – co uważane jest za jedną z bardziej typowych lokalizacji dla tej choroby). Zarówno w przypadku chorób pasożytniczych jak i immunologicznych, małżowiny uszne zwykle nie są jednymi okolicami gdzie lokalizują się objawy. W takim przypadku choroba dotyczy zwykle kilku okolic, a małżowina uszna jest jedynie jedną z nich. Dermatofitzy, również często dotyczą małżowin usznych, a w wielu przypadkach zmiany mogą być obecne jedynie tam. Pewne choroby (zwykle o genetycznych uwarunkowaniach) lokalizują się wyłącznie na małżowinach usznych, należą do niech melanoderma u yorkshire terierów, łysienie wzorzyste u jamników oraz łojotok brzegów małżowin usznych. Podstępowanie diagnostyczne Podstępowanie diagnostyczne w przypadku zmian lokalizujących się na małżowinach usznych jest wiec bardzo złożone. Choroby, które mogą się tam lokalizować są zróżnicowane etiologicznie. W pierwszej kolejności należy wykluczyć wtórny charakter objawów dotyczących małżowiny usznej na tle otitis externa. Postępowanie diagnostyczne rozpoczynamy więc od badania przewodu słuchowego (badanie otoskopowe lub wideootoskopowe oraz badanie mikroskopowe woszczyny/wydzieliny z przewodu słuchowego). Należy pamiętać, że zapalnie przewodu słuchowego może jako przyczynę pierwotną mieć choroby alergiczne, konieczne więc jest w takim przypadku przeprowadzenie odpowiedniego postępowania diagnostycznego w tym kierunku (jak dieta eliminacyjna, diagnostyka alergologiczna). Jeżeli przyczyną zmian na małżowinie nie jest zapalnie przewodu słuchowego i związany z nim świąd, niezbędne jest wykonanie szereg dalszych badań dodatkowych. Najczęściej przeprowadzić należy podstawowe badania diagnostyczne w dermatologii, rozpoczynając od najmniej inwazyjnych. Poniżej przedstawiono algorytm diagnostyczne wg kolejności wykonania badań. Dermatoza (łojotok) krawędzi małżowin usznych Niektóre z chorób muszą być rozpoznane na podstawie informacji z wywiadu, cech klinicznych i wykluczania innych jednostek chorobowych, ponieważ nie dają typowych zmian czy to w badaniu włosa, cytologicznym czy histopatologicznym. Przykładem takiej choroby może być dermatoza (łojotok) krawędzi małżowin usznych, gdzie objawy kliniczne i przebieg choroby mają podstawowe znacznie w rozpoznaniu (po wykluczeniu innych chorób (jak przykładowo dermatofitoza) za pomocą badań dodatkowych przedstawionych w algorytmie. Typowe cechy kliniczne w przebiegu chorób dotyczących małżowiny usznej przedstawiono w tabeli poniżej. wyłysienia Nadczynność kory nadnerczy Niedoczynność tarczycy Łysienie szablonowe Nużyca Dermatofitozy Dysplazje mieszków włosowych Zmiany poświądowe Inwazje pasożytnicze (Sarcoptes, Notoedres) Choroby alergiczne Zespół eozynofilowy u kotów Strupy Pęcherzyca liściasta owrzodzenia Zapalenie naczyń Reakcje polekowe Choroba zimnych aglutynin przebarwienia melanoderma łuski Łojotok krawędzi małżowin usznych Rak płaskonabłonkowy Rogowacenie słoneczne krosty Młodzieńcze ropne zapalnie skóry guzy Rak płaskonabłonkowy Zakażenie grzybicami głębokimi Głębokie zakażenia bakteryjne Chorobami w przebiegu których małżowina jest jedyną (lub niemal jedyną) okolicą objętą procesem chorobowym jest łojotok (dermatoza) krawędzi małżowin usznych, łysienie wzorzyste, melanoderma, rozrostowe martwicowe zapalenie przewodu słuchowego, choroby te omówiono poniżej. Łojotok brzegów małżowin usznych Typową dla jamników chorobą, będąca ich osobliwością rasową, jest łojotok brzegów małżowin usznych. Choroba nie jest zbyt powszechna, ale w populacji jamników ponad 3% chorób skóry stanowią jej przypadki. Problem ten uważany jest za pierwotny łojotok w przebiegu którego dochodzi do zaburzeń w rogowaceniu. Najczęściej chorują młode zwierzęta bez wyraźnej predylekcji płciowej. W przebiegu choroby dochodzi do nadmiernego rogowacenia krawędzi małżowin usznych gdzie tworzą się łuski i złogi złuszczonego naskórka. W tej okolicy dochodzi ponadto do utraty włosów i powstawania wyłysień i przerzedzeń włosa. Zwykle zasięg zmian pozostaje taki sam przez całe życie zwierzęcia, a jedynie wyjątków mogą się one z wiekiem powiększać. Przyczynowego leczenia choroby nie opracowano. Ponieważ przebiega ona bez świądu i nie sprawia zwierzęciu dyskomfortu należy ja traktować za problem natury kosmetycznej. Formujące się złogi naskórka można usuwać za pomocą szamponów przeciwłojotokowych zawierających siarkę, kwas salicylowy, kwas mlekowy, mocznik, glikol propylenowy. Melanoderma Kolejna choroba z objawami dotykającymi wyłącznie (najczęściej) małżowin usznych to melanoderma, będąca z kolei osobliwością rosową yorkshire terierów. Tak jak w przypadku łojotoku krawędzi małżowin usznych, problem rozwija się u zwierząt w młodym wieku. (zwykle pomiędzy 6 miesiącem a 3 rokiem życia). Typowe objawy do przebarwienia – małżowina przybiera czarną barwę, ma również gładki i błyszczący wygląd. Wraz z wiekiem najczęściej dochodzi do powiększania się objawów, niekiedy możliwe jest spontaniczne cofniecie się zmian. Bardzo rzadko poza uszami podobne zamian pojawiają się na nosie i ogonie, dalszych odcinkach kończyn. Typowe cechy kliniczne są podstawą do postawienia rozpoznania. W przypadku choroby nie ma charakterystycznych objawów, które można by wykazać badaniami dodatkowymi przedstawionymi na algorytmie diagnostycznym. Również w histopatologii nie ma cech typowych dla tej jednostki chorobowej. Badanie te należy wykonać jedynie w celu wykluczenia innych chorób lokalizujących się na małżowinach. Leczenie przyczynowe choroby nie jest opracowane, ponieważ objawy nie sprawią zwierzętom dyskomfortu należy traktować ją jako defekt kosmetyczny i nie podejmuje się leczenia. Łysienie wzorzyste Następnym problemem dotyczącym małżowiny usznej jest łysienie wzorzyste. Choroba występuje u kilku ras psów, a najczęściej chorują jamniki. Poza tą rasa przypadki stwierdzano u chuchuachua, gryhandów i whippetów. Tak jak i w poprzednio omówionych chorobach, (co związane jest z genetycznym ich uwarunkowaniem), pierwsze objawy pojawiają w młodym wieku, najczęściej poniżej jednego roku. Postęp choroby jest powolny i do całkowitej utraty włosa z małżowin dochodzi po kilku latach (6-9 lat). Do utraty włosa może, rzadziej, dochodzić na karku, szczególnie po stronie dobrzusznej, oraz klatce piersiowej i doogonowej powierzchni ud. Jest to typowy problem dermatologiczne nie powodujący innych, poza skórą objawów. W odróżnieniu od obydwu powyżej opisanych problemów w tym przypadku badanie histopatologiczne może wiele wnieść do rozpoznania. W tym badaniu widoczna jest miniaturyzacja mieszków włosowych (są one w fazie anagenu). Z nowych metod diagnostycznych trwają badania nad zastosowaniem dermoskopii do oceny chorób przebiegających z wyłysieniami w tym w łysieniu wzorzystym. W badaniu wideodermoskopowym widoczna jest miniaturyzacja włosów, oraz zatkanie ujść mieszków włosowych. Leczenie choroby przebiega ze zmienną skutecznością i nie w każdym przypadku przynosi poprawę. Najczęściej zalecane jest podawanie mealtoniny stymulującej odrost włosa. W niektórych przypadkach pentosyfilina może przynieść poprawę. Rozrostowe martwicowe zapalenie przewodu słuchowego Rzadko występująca u kotów chorobą dotycząca małżowin usznych jest rozrostowe martwicowe zapalenie przewodu słuchowego. Przypuszcza się że podłoże choroby jest autoimmunologiczne. Choroba dotyczy zwykłe młodych kotów w wieku od kilku miesięcy do 1 roku, a większość przypadków rozpoznawana jest przed czwartym rokiem życia. Problem ten nieco częściej występuje u samców. Typowe objawy kliniczne to nadmierne rogowacenie i strupy powstające na wewnętrznej powierzchni małżowiny usznej, przy wejściu do przewodu słuchowego oraz niekiedy również w przewodzie słuchowym. Zmiany te mogą następnie ewoluować w kierunku nadżerek a nawet owrzodzeń. W takich przypadkach u chorych osobników pojawia się świąd. Zadziej zdarza się, że podobne zmiany pojawiają się w okolicach okołoczodołowej lub małżowiny usznej. Ostateczne rozpoznanie można postawić dzięki badaniu histopatologicznemu. W preparatach widoczny jest przerost naskórka z obecnością apoptycznych keratynocytów. Ponadto występuje parakeratyczna hiperkeratoza. W niektórych przypadkach może dochodzić do samoistnej remisji. W pozostałych skuteczne jest miejscowe stosowanie maści z takrolimusem lub ogólnoustrojowe podawanie cyklosporyny. Autor: dr hab. Marcin Szczepanik Literatura: Bassett R., J, Burton G., G, Robson D., C.: Juvenile cellulitis in an 8-month-old dog.: Aust. Vet. J. 2005, 83, 280-2. Gotthelf Louis N. Small Animal Ear Diseases – E-Book: An Illustrated Guide Gross Ihrke Walder Affolter Skin diseases od dogs and cats. Clinical and histopathological diagnosis. Blackwell Science, Oxford, 2005 Hasiri M. A., Moghaddam E. B.: Juvenile sterile granulomatous dermatitis (puppy strangle) in Pekingese and German shepherd puppies. Vet Sci. Development 2015, 5, 6037 Hutchings S. M. Juvenile cellulitis in a puppy. Can. Vet.. J 2003, 44, 418–419 Iwasaki T., Shimizu M., Obata H., Isaji M., Yani t., Kitagawa H., Sasaki Y.: Detection of canine pemphigus foliaceus autoantigen by immunoblotting Vet. Immunopatho. 1997, 59 , 1-10 Jyothi J, Preethi K and Sathish K Therapeutic management of juvenile cellulitis in a Labrador retriever puppy. Pharma Innovation J. 2017, 6, 840-842 Mueller R. S., Krebs I., Power H. T. Fieseler K. V.: Pemphigus foliaceus in 97 dogs Vet. , 15 (Suppl. 1), 26 Olivry T., Bergvall K. E., Atlee B. A.: Prolonged remission after immunosuppressive therapy in six dogs with pemphigus foliaceus Dermatol. 2004, 15, 245–252 Olivry T., Chan S.: Autoimmune Blistering in Domestic Animals. Clin. Dermatol. 2001;19:750–760 Olivry T., Jackson H. A.: Diagnosing New Autoimmune Blistering Skin Diseases of Dogs and Cats. Techniq. Small Anim. Pract., Vol 16, No 4 (November), 2001: pp 225-229 Scott Miller W. H., Griffin C. E.: Veterinary Dermatology. Saunders Company Philadelphia 2001 Scott Miller Ear margin seborrhoea a retrospective study of 10 cases 1988-2012 Jpn J Vet Dermatol 2013,19: 225-227 Videmont E, Pin D. Proliferative and necrotising otitis in a kitten: first demonstration of T-cell-mediated apoptosis. J Small Anim Pract. 2010;51:599–603. Zanna G, Roccabianca P, Zini E, Legnani S, Scarampella F, Arrighi S, Tosti A. The usefulness of dermoscopy in canine pattern alopecia: a descriptive study. Vet Dermatol. 2017 Feb;28(1):161-e34. Sarcoptoza u psa. Widoczne zmiany na krawędzi małżowiny usznej w postaci wyłysienia i nadmiernego rogowacenia prowadzące do powstania łusek Sarcoptoza u psa. Widoczne zmiany na krawędzi małżowiny usznej w postaci wyłysienia i nadmiernego rogowacenia prowadzące do powstania łusek . Sarcoptoza u psa, widoczne wyłysienia i przerzedzenia włosa dotyczące małżowiny usznej. Sarcoptoza u psa, widoczne wyłysienia i przerzedzenia włosa dotyczące małżowiny usznej. Ryc. 3. Dermatofitoza u kota, zmiany dotyczą obydwu małżowin usznych na których obecne sa okrągłe wyłysienia oraz rumień i strupy. Dermatofitoza u kota, zmiany dotyczą obydwu małżowin usznych na których obecne sa okrągłe wyłysienia oraz rumień i strupy. Ryc. 4. Pęcherzyca liściasta u psa, rozległa nadżerka po wewnętrznej powierzchni małżowiny usznej oraz łuski i strupy Pęcherzyca liściasta u psa, rozległa nadżerka po wewnętrznej powierzchni małżowiny usznej oraz łuski i strupy. . Pęcherzyca liściasta u kota na krawędzi małżowiny łuski oraz strupy. Pęcherzyca liściasta u kota na krawędzi małżowiny łuski oraz strupy. Ryc. 6. Młodzieńcze ropne zapalnie skóry na wewnętrznej powierzchni małżowiny usznej liczne krosty. Młodzieńcze ropne zapalnie skóry na wewnętrznej powierzchni małżowiny usznej liczne krosty. Ryc. 7. Młodzieńcze ropne zapalenie skóry u psa, liczne krosty na wewnętrznej powierzchni małżowiny usznej. Młodzieńcze ropne zapalenie skóry u psa, liczne krosty na wewnętrznej powierzchni małżowiny usznej. Ryc. 8. Łojotok krawędzi małżowin usznych, na brzegu małżowiny widoczne nadmierne rogowacenie i łuski. Łojotok krawędzi małżowin usznych, na brzegu małżowiny widoczne nadmierne rogowacenie i łuski. Ryc. 9 Łojotok krawędzi małżowin usznych widoczne wyłysienia oraz łuski Łojotok krawędzi małżowin usznych widoczne wyłysienia oraz łuski. Ryc. 10. Łysienie szablonowe, widoczne wyłysienie obejmujące cała małżowinę uszną Łysienie szablonowe, widoczne wyłysienie obejmujące cała małżowinę uszną. ą. Przejdź do następnej strony Pęcherzyca liściasta jest autoimmunologiczną chorobą skóry. Jest najczęstszym tego typu schorzeniem u psów. Problem pęcherzycy liściastej tkwi w tym, że w organizmie czworonoga powstają przeciwciała, które skierowane są przeciwko białkom. Tworzą one połączenia między komórkami w naskórku. Choroba ta nasila się w okresie letnim, kiedy skóra psa jest wystawiona na działanie promieni UV. Rasy narażone na pęcherzyce liściastą Doberman, Akita, Chow chow, Jamnik, Labrador, Border Collie, Owczarek Collie, Szpic Fiński, Nowofundland, Doberman. Objawy pęcherzycy liściastej u psa gorączka, utrata apetytu, apatia, nadwrażliwość na dotyk, niedoczynność tarczycy, grasiczak, toczeń rumieniowaty, lejszmanioza, wykwity skórne w postaci krost śródnaskórkowych na głowie, zmiany skórne na płytce nosowej, małżowinach usznych, opuszkach palcowych oraz wokół oczu, kulawizna, strzępiaste rozwarstwienia na końcach pazurów, przerost pazura, zniekształcenia, złuszczanie się skóry na błonach śluzowych, zmiany skórne na całym pysku, powstawanie warstwy rogowej pod istniejącą już krostą, czyli rekornifikacja. Diagnoza choroby Przy pęcherzycy liściastej występują objawy, które mogą przypominać inne choroby skóry. Ważne jest więc wykonanie dokładniejszych badań, cytologicznych. Materiał do tego zabiegu zostaje pobrany ze świeżych ran i krost. W takim wymasie widoczne są komórki akantolityczne, granulocyty oraz eozynofile. Oprócz badania cytologicznego należy wykonać badanie histopatologiczne. Dzięki temu weterynarz będzie mógł dokładnie określić, czy wypryski i rany na skórze psa faktycznie są wynikiem zachorowania na pęcherzyce liściastą. Leczenie pęcherzycy liściastej u psa Leczenie tego schorzenia opiera się na podawaniu psu leków immunosupresyjnych. Proces ten trwa od tygodnia do paru miesięcy, w zależności od stopnia zaawansowania choroby. Jeśli jednak immunosupresanty były przyczyną pojawienia się pęcherzycy liściastej, weterynarz może przepisać czworonogowi glikortykosteroidy. Oprócz leków doustnych, lekarz może zalecić stosowanie maści lub kremów, które zawierają hydrokortyzon. Dzięki temu piesek szybciej przestanie odczuwać nieprzyjemne swędzenie w miejscu powstania krost i ran. W trakcie leczenia ważne jest zachowanie higieny. Należy codziennie przemywać rany i krosty. Należy również pilnować pupila, by nie rozgryzał strupów i nie roznosił bakterii po powierzchni skóry. Pęcherzyca liściasta Jedną z oznak zdrowia naszych zwierząt, na którą każdy człowiek zwraca uwagę jest wygląd okrywy zewnętrznej czyli inaczej mówiąc skóry i jej wytworów. Nie trzeba być tutaj lekarzem weterynarii specjalistą, aby widząc psa wychwycić wiele chorób świadczących o złej kondycji pacjenta i jakimś często bliżej nieokreślonym problemie zdrowotnym. Wszystko bowiem jest widoczne gołym okiem i szczególnie w przypadku zmian rozległych niemożliwe do ukrycia dla obserwatora z zewnątrz. Nikogo też zbytnio nie dziwi fakt, że każdy zatroskany opiekun takiego chorego czworonoga natychmiast udaje się do najbliższego lekarza weterynarii w celu uzyskania szybkiej, a przede wszystkim skutecznej pomocy. Przez wygląd zwierząt, za które jesteśmy odpowiedzialni oceniają nas przecież inni w społeczeństwie. I tak zdrowe, piękne, połyskujące futerko jest powodem dumy dla opiekuna a każda nawet najdrobniejsza patologia może rodzić niemałe kłopoty i zmartwienia. Wiele chorób natury dermatologicznej daje się łatwo i niskim kosztem wyleczyć co rodzi radości nie tylko lekarza prowadzącego ale i samego opiekuna. Warunkiem jest jednak szybkie, trafne i pewne rozpoznanie, bo jak leczyć coś, czego nie znamy przyczyny. Są też takie schorzenia o nieznanej przyczynie, co do których pozostaje nam tylko leczenie objawowe polegające na przeciwdziałaniu konsekwencjom. Wreszcie mamy całą grupę chorób autoimmunologicznych, w których organizm zaczyna traktować swoje własne komórki skóry jako obce i je niszczyć powodując tym samym bardzo uciążliwe objawy zewnętrzne. W artykule postaram przybliżyć się właśnie jeden z takich problemów, a więc stosunkowo często występująca pęcherzycę liściastą. Najpierw krótkie wprowadzenie, abyśmy wiedzieli, o czym mowa. Czym są choroby autoimmunologiczne?Co to jest pęcherzyca liściasta u psa?Pęcherzyca liściasta u psa objawyPęcherzyca liściasta diagnostyka różnicowaPęcherzyca liściasta rozpoznawaniePęcherzyca liściasta u psa leczeniePęcherzyca u psa lekiLeczenie wspomagające i profilaktyka Czym są choroby autoimmunologiczne? Czym są choroby autoimmunologiczne? Układ odpornościowy, choć na co dzień raczej sobie z tego nie zdajemy sprawy, jest bardzo skomplikowaną strukturą złożoną z narządów, gruczołów i niezwykle licznych, różnorodnych komórek, współdziałających i warunkujących zdrowie i homeostazę organizmu. To właśnie dzięki jego sprawnemu działaniu nie chorujemy i pozostajemy sprawni i pełni sił witalnych, w sytuacji zaś jakiejkolwiek infekcji bakteryjnej czy wirusowej mamy szanse na powrót do zdrowia. Patogeny wnikające do organizmu są najpierw rozpoznawane przez specjalne komórki, a następnie niszczone czemu często towarzyszy choćby gorączka czy złe samopoczucie. Na ogół więc walka z drobnoustrojami odbywa się po uprzednim ich rozpoznaniu jako czynników szkodzących i utrudniających w utrzymaniu homeostazy. Czasem jednak dochodzi do sytuacji gdy „coś zawodzi” i niszczone są własne komórki i tkanki. Mamy więc sytuację patologiczną, w której zdrowe komórki organizmu są atakowane przez własny układ odpornościowy i traktowane jako „chore lub wręcz patogeny”, które szybko trzeba usunąć. Choroby autoimmunologiczne ogólnie mówiąc, mogą być „swoiste narządowo” gdy niszczony jest dany, konkretny narząd lub gruczoł lub „nieswoiste” gdy choroba dotyczy wielu układów i narządów, czyli praktycznie całego organizmu. Choroby te mogą dotykać praktycznie każdego układu i narządu w organizmie. W medycynie ludzkiej stwierdzono dotychczas około 80 chorób autoimmunologicznych o różnym stopniu nasileniu i tym samym objawach klinicznych. Niektóre mogą być łagodne a inne powodować bardzo poważne konsekwencje w tym nawet niepełnosprawność. Przykładowo jako najbardziej znane choroby tego tła u ludzi możemy uznać: cukrzycę typu I, chorobę tarczycy Gravsa Basedowa powodującą nadczynność, nieswoiste zapalenia jelit, łuszczycę, reumatoidalne zapalenie stawów. Dokładne przyczyny tych schorzeń nie są jeszcze poznane. Wymienia się wprawdzie wiele potencjalnych czynników sprzyjających z tymi genetycznymi, środowiskowymi czy infekcyjnymi na czele, ale stuprocentowej pewności w tej kwestii nie ma. Niektóre choroby mogą częściej pojawiać się w danej rodzinie u osób blisko ze sobą spokrewnionych, ale do ich ujawnienia się w formie klinicznej potrzebne są jeszcze inne czynniki np. stosowanie pewnych leków czy infekcja wirusowa. Do chorób skóry u psów wykazujących podłoże autoimmunologiczne z całą pewnością możemy zaliczyć: pęcherzycę liściastą, pęcherzycę rumieniowatą, pęcherzycę zwykłą, pemfigoid pęcherzowy, skórny toczeń rumieniowaty, układową postać tocznia rumieniowatego. Pęcherzyca liściasta u psów występuje najczęściej. Co to jest pęcherzyca liściasta u psa? Pęcherzyca liściasta (łac. pemphigus foliaceus) jest chorobą autoimmunologiczną skóry, której istotą jest produkowanie przez układ odpornościowy przeciwciał skierowanych przeciwko własnym składnikom keratynocytów a dokładnie molekułom ich przylegania. Inaczej mówiąc: u podstaw tej choroby leży powstawanie przeciwciał niszczących białka tworzące połączenia między komórkami naskórka. Głównym białkiem przeciwko, któremu powstają przeciwciała jest desmogleina 1 będąca glikoproteiną o masie cząsteczkowej 150 kd. Powstające przeciwciała głównie podklasy IgG 4 i w mniejszej ilości IgG 1 odkładają się w przestrzeni międzykomórkowej, prowadząc do patologicznego odłączania się komórek naskórka od siebie co nosi nazwę akantolizy. Akantoliza jest zjawiskiem polegającym na utracie łączności między komórkami kolczystymi naskórka w wyniku zanikania mostków między komórkowych je łączących, co powoduje że leżą one luźno w istniejących przestrzeniach, mają kształt owalny i duże, nieprawidłowe jądra. Objawem klinicznym akantolizy jest powstawanie na skórze pęcherzy i pęcherzyków co zresztą jest jednym z ważniejszych objawów pęcherzycy liściastej, zarówno u psa, jak i kota. Pęcherzyca liściasta to najczęściej występująca u psa i kota pęcherzyca o czym już na wstępie warto wiedzieć. Choroba nie wykazuje predyspozycji, płciowych czy związanych z wiekiem, częściej notowana jest jednak u psów rasy: chow chow, owczarek niemiecki, doberman, nowofundland, akita inu. Przypadki pęcherzycy liściastej notowane były w wieku od 0,5 do 15 lat a więc choroba może wystąpić zarówno u młodych, jak i u starszych zwierząt. Co do powodów choroby w zdecydowanej większości przypadków trudno wykazać bezpośrednią przyczynę, choć czasem jest konsekwencją podawania pewnych leków czy wynikiem przewlekłego stanu zapalnego skóry. U psów wykazano ścisły związek między przypadkami pęcherzycy a podawaniem im sulfonamidów z trimetoprimem czy cefaleksyny, choć nie dzieje się tak w każdym przypadku. Jako przyczynę bezpośrednią podaje się wiązanie się fragmentów tych substancji z błonami komórkowymi keratynocytów co wyzwala niejako pęcherzycę. Czasem pęcherzyca może ujawnić się po pewnych chorobach alergicznych skóry np. po alergicznym pchlim zapaleniu skóry, co pozwala przypuszczać że istnieje ścisły związek między nimi. Nie dzieje się jednak tak w każdym przypadku i nie każdy pies z APZS musi zachorować na pęcherzycę. Co ciekawe pewne jej przypadki mogą nasilać się w miesiącach letnich, gdy zwierzęta nastawione są na intensywniejsze promieniowanie słoneczne i dłużej przebywają na świeżym powietrzu. Pęcherzyca liściasta może występować wspólne z innymi chorobami takimi jak: grasiczak, niedoczynność tarczycy, toczeń rumieniowaty, leiszmanioza. Możliwe więc że to właśnie te schorzenia modyfikują pracę układu odpornościowego i nastawiają go na produkowanie autoprzeciwciał, które niszczą zdrowe, własne tkanki. Typowymi objawami pęcherzycy liściastej są wykwity przybierające formę krost śródnaskórkowych, które następnie przekształcają się w nadżerki i strupy. Pęcherzyca liściasta u psa objawy Dla laika może to wyglądać jak powierzchowne krosty. Bardzo często możemy je przegapić, gdyż zlokalizowane w sierści i łatwo ulegają uszkodzeniu. Trudno więc nawet uważnemu opiekunowi jednoznacznie określić, od kiedy zaczęła się choroba u jego psa. Następnie pojawiają się zmiany o charakterze wtórnym w postaci powierzchownych: nadżerek, krost, strupów, blizn, kryzków naskórkowych, wyłysień. Obszary skóry objęte procesem chorobowym mogą być łyse i może występować złuszczanie się naskórka. Dość typowym miejscem lokalizacji zmian dermatologicznych są te zlokalizowane na: małżowinach usznych, wokół oczu, na lusterku nosowym. Mogą przybierać one charakter symetryczny. Czasem zmiany umiejscawiają się na opuszkach palcowych. Musimy sobie powiedzieć, że taka lokalizacja zmian jest charakterystyczna dla chorób tła autoimmunologicznego, co ułatwia postawienie i ukierunkowanie rozpoznania. Choroba często rozpoczyna się na grzbiecie nosa jako jego odbarwienie, wokół oczu czy na małżowinach usznych. Powstające zmiany skórne mogą swędzieć. Często występującym objawem jest hiperkeratoza opuszek palcowych. Może to zresztą być jedyny objaw chorobowych przy pęcherzycy liściastej. Może dochodzić do nadmiernej łamliwości, przerostu czy rozwarstwienia pazurów co powoduje bolesność przy chodzeniu, co z kolei manifestowało się będzie kulawizną. Bardzo rzadko, można powiedzieć, że wyjątkowo zmiany ujawniają się na błonach śluzowych. Choroba może też dawać objawy ogólne w postaci: powiększenia węzłów chłonnych, gorączki, wychudzenia, apatii i osowiałości, obrzęku kończyn. Nie są to jednak przypadki zbyt częste, w pęcherzycy bowiem dominują objawy dotyczące skóry. Pęcherzyca liściasta diagnostyka różnicowa Pęcherzyca liściasta diagnostyka różnicowa Jak widzimy po opisie objawów klinicznych choroby, są one na tyle mało specyficzne, że tylko na ich podstawie trudno postawić pewne i jedynie słuszne rozpoznanie. Zawsze bowiem musimy pamiętać, że w przypadku chorób dermatologicznych wiele różnych problemów może dawać podobne objawy stąd konieczność wykluczenia wielu innych, podobnie klinicznie przebiegających chorób. I tak rozpoznając pęcherzycę liściastą musimy pamiętać o: nużycy, grzybicach, powierzchownych ropnych zapaleniach skóry, krostkowych zapaleniach skóry, wysypkach polekowych, zapaleniu skórno-mięśniowym, dermatozie cynkozależnej, chłoniaku epiteliotropowym. Nie możemy zapominać też o innych chorobach natury autoimmunologicznych. Widzimy więc jak wiele chorób musimy wykluczyć aby postawić pewne rozpoznanie. Pęcherzyca liściasta rozpoznawanie Objawy kliniczne mogą oczywiście ukierunkować diagnostykę w kierunku chorób tła autoimmunologicznego, ale są na tyle mało specyficzne, że tylko na ich podstawie trudno postawić pewne rozpoznanie. Z pomocą przychodzi nam za to badanie cytologiczne oceniające pobrane komórki. Najbardziej miarodajne jest pobranie materiału ze świeżych krost lub nadżerek. Jeśli w takim preparacie stwierdzimy obecność komórek z warstwy ziarnistej lub kolczystej z wybarwionym jądrem, czyli komórek akantolitycznych rozpoznanie może wydawać się oczywiste. Uważajmy jednak aby nie popełnić błędu ponieważ komórki akantolityczne nie występują tylko przy pęcherzycy, ale też przy głębokich ropnych zapaleniach skóry czy niektórych grzybicach. W szybkiej diagnozie trzeba więc być ostrożnym. W takim preparacie stwierdzimy również nieliczne eozynofile i granulocyty obojętnochłonne bez obecności drobnoustrojów chorobotwórczych. Pomocne i w miarę pewne w rozpoznaniu może być za to badanie histopatologiczne skóry. We wczesnych zmianach widzimy komórki akantolityczne obecne w pęcherzykach, jednak szybko one zanikają i ulegają przekształceniu w krosty. Krosty lokalizują się w warstwie rogowej lub ziarnistej naskórka. Objawem bardzo specyficznym, charakterystycznym pęcherzycy liściastej jest ponowne powstawanie warstwy rogowej pod krostą, czyli proces zwany rekornifikacją. Objaw ten pozwala odróżnić pęcherzyce od zakażeń bakteryjnych. Komórki akantolityczne ulegają z reguły procesowi apoptozy, czyli zaprogramowanej śmierci komórki. Oczywiste jest, że wszystkie te zjawiska muszą być oceniane przez sprawne i doświadczone oko dobrego histopatologa co pozwala uniknąć ewentualnych pomyłek. W wycinku pobranym drogą biopsji skóry możemy wykazać specyficzne przeciwciała klasy IgG przy pomocy immunoflurescencji bezpośredniej. Do diagnozowania pęcherzycy liściastej wykorzystać możemy też metody pośredniej immunofluorescencji, metodę immunoperoksydazową czy Western blot, a więc uciec się do bardziej skomplikowanych i dostępnych przez niektóre laboratoria nowoczesnych badań. Wszystko zaś po to, aby postawić pewne, trafne rozpoznanie i wdrożyć tym samym skuteczne leczenie. Pęcherzyca liściasta u psa leczenie Pęcherzyca liściasta u psa leczenie Jak leczyć pęcherzycę liściastą? Skoro jak już wiemy pęcherzyca liściasta jest chorobą autoimmunologiczną oczywistym wydaje się, że jej leczenie opierało się będzie na podawaniu leków hamujących działanie układu odpornościowego, czyli na terapii immunosupresyjnej. Pęcherzyca u psa leki W sytuacji, gdy podejrzewamy wystąpienie choroby jako konsekwencje stosowania leków (cefaleksyna, sulfonamidy z trimetoprimem) ich odstawienie oraz krótkotrwałe leczenie sterydami powinno spowodować trwałe wyleczenie. W innych przypadkach musimy uciec się do stosowania sterydów w dawkach immunosupresyjnych. Terapię rozpoczynamy więc od prednizonu podawanego w wysokiej dawce 2-6 mg / kg m. c. 1-2 razy dziennie. Gdy to nie przynosi spodziewanego efektu stosujemy silniej działające sterydy takie jak: triamcynolon w dawce 0,2- 0,6 mg / kg m. c., deksametazon w dawce 0,2- 0,4 mg / kg m. c. z reguły 1 raz dziennie. Wraz ze stosowaniem leków immunosupresyjnych należy rozważyć równoległe podawanie antybiotyków chroniących skórę przed wtórnymi nadkażeniami bakteryjnymi. Po uzyskaniu widocznej poprawy staramy się zmniejszać ilości podawanych leków sterydowych do najniższej, ale zarazem skutecznej dawki. Pamiętajmy o licznych efektach niepożądanych, szczególnie długotrwałego stosowania leków z tej grupy. Możemy też zastosować leki sterydowe, szczególnie te silniej działające w postaci miejscowej zewnętrznej, a więc w maści lub kremie. Należy jednak uważać na ich działanie uboczne (wtórne ropne zapalenie skóry, zanik skóry czy wyłysienia) i stosować je z dużą ostrożności i tylko tyle ile to absolutnie konieczne. Lekiem wykorzystywanym w leczeniu pęcherzycy jest także azatiopryna, czyli cytostatyk stosowany doustnie. Zwykle podajemy ją raz dziennie w dawce około 2 mg/ kg m. c. Preparat wykazuje jednak liczne efekty uboczne, ponieważ może upośledzać pracę szpiku kostnego czy uszkadzać wątrobę i nerki stąd konieczność monitorowania ich funkcjonowania poprzez wykonywanie w odstępach kilkutygodniowych badań krwi (transaminazy czy morfologia). W leczeniu schorzenia wykorzystuje się też cyklofosfamid (1,5 mg / kg m. c.), chlorambucil (0,1-0,2 mg / kg m. c. co 1-2 dni). Z innym, mniej popularnych metod leczenia wykorzystujemy doustne podawanie soli złota (np. auranofina w dawce 0,03 do 0,2 mg/ kg m. c. 2 razy dziennie) lub tetracykliny i amid kwasu nikotynowego (250-500 mg 3 razy dziennie). W leczeniu choroby wykorzystuje się też wiele nowych leków, co do których opracowywane są schematy dawkowania. Przykładem może być cyklosporyna A podawana w dawce 5-10 mg kg m. c. doustnie raz dziennie. Gdy mamy zaś zmiany tylko miejscowe ograniczone do niewielkiej powierzchni cyklosporynę zastosować możemy w formie maści. Leczenie wspomagające i profilaktyka Jako leczenie wspomagające chorym psom zaleca podawanie się wielonienasyconych kwasów tłuszczowych z rodziny omega 3 / omega 6 i witaminy E. Jako działanie profilaktyczne możemy unikać długiej ekspozycji naszych psów na światło słoneczne bowiem jak już wspominałem to promieniowanie ultrafioletowe uważa się za jeden z potencjalnych czynników wyzwalających chorobę. Coraz więcej firm sprzedaje też odpowiednie preparaty kosmetyczne z filtrem dla psów co pozwala skutecznie chronić zwierzęta przed szkodliwym nadmiernym nasłonecznieniem. Leczenie pęcherzycy liściastej przeważnie jest długotrwałe i wynosi od kilku miesięcy do nawet pół roku. Po tym czasie można spróbować stopniowego ograniczania dawek i całkowitego ich odstawienia. Oczywiście wszelkie modyfikacje i zmiany leczenia muszą konsultowane być ze specjalistą prowadzącym proces leczenia naszego pupila. Podsumowanie Pies może zachorować na pęcherzycę liściastą w każdym momencie swego życia” src=”https://cowsierscipiszczy. Pl/wp-content/uploads/2016/08/leki-na-padaczke-psa. Jpg” alt=”pies może zachorować na pęcherzycę liściastą w każdym momencie swego życia” width=”1200″ height=”800″ data-wp-pid=”1275″ /> pies może zachorować na pęcherzycę liściastą w każdym momencie swego życia Podsumowując problem pęcherzycy liściastej u psów warto pamiętać, że jest chorobą dermatologiczną, na którą zachorować może nasz pies w każdym momencie swego życia. Problem rozpoczyna się często od drobnych zmian i odbarwień na nosie, które tylko na początku mogą być niewielkim defektem kosmetycznym, później zaś staną o wiele rozleglejszym i poważniejszym problemem. Z diagnostyka i dalej podjętym leczeniem nie warto więc zwlekać w nadziei, że samo, po pewnym czasie przejdzie. Choroby skóry rzadko bowiem same mijają bez wprowadzonego leczenia. Warto zawsze, nawet z najdrobniejszą zmianą pojawić się w gabinecie i skonsultować to z lekarzem weterynarii niż później narażać zwierzę na skomplikowane i długotrwałe leczenie, a siebie na niepotrzebne koszty. Przed pęcherzyca zwierzecia nie uchronimy, możemy jednak skutecznie ją leczyć.

pęcherzyca liściasta u psa